انتخاب روش مناسب برای آب بندی به عواملی همچون جنس نما، میزان و نوع آسیب‌دیدگی، شرایط آب و هوایی و بودجه کارفرما بستگی دارد. متداول‌ترین روش‌ها عبارتند از:

1. آب بندی با استفاده از مواد درزگیر (سیلانت‌ها): این روش عمدتاً برای پر کردن درزهای انبساط، ترک‌ها، شکاف‌های اطراف پنجره‌ها و درها و نقاط اتصال مصالح مختلف به کار می‌رود. سیلانت‌های سیلیکونی، پلی‌اورتان و پلی‌سولفاید از پرکاربردترین مواد درزگیر هستند که انعطاف‌پذیری و چسبندگی خوبی به انواع مصالح دارند.
2. آب بندی با پوشش‌های آب‌بند (Coating): این پوشش‌ها به صورت مایع روی سطح نما اعمال شده و پس از خشک شدن، لایه‌ای یکپارچه، انعطاف‌پذیر و مقاوم در برابر نفوذ آب ایجاد می‌کنند. این پوشش‌ها می‌توانند بی‌رنگ یا رنگی باشند و بر پایه رزین‌های اکریلیک، پلی‌اورتان یا سیلیکونی تولید می‌شوند. برخی از آن‌ها خاصیت تنفس‌پذیری دارند، یعنی اجازه خروج بخار آب از داخل دیوار را می‌دهند اما از ورود آب مایع جلوگیری می‌کنند.
3. آب بندی با مواد آبگریز کننده (Hydrophobic Treatments): این مواد که عمدتاً بر پایه سیلان/سیلوکسان هستند، به عمق مصالح نفوذ کرده و با ایجاد یک لایه نامرئی، خاصیت دفع آب را به سطح می‌دهند بدون اینکه ظاهر نما تغییر کند یا منافذ آن بسته شود (سطح همچنان تنفس می‌کند). این روش برای نماهای آجری، سنگی و بتنی که حفظ ظاهر اصلی آن‌ها اهمیت دارد، بسیار مناسب است.
4. استفاده از ملات‌های آب‌بند پلیمری یا سیمانی: در برخی موارد، به خصوص برای ترمیم آسیب‌های گسترده‌تر یا به عنوان یک لایه زیرین قبل از اجرای پوشش نهایی، از ملات‌های اصلاح شده با پلیمر یا افزودنی‌های کریستال‌شونده استفاده می‌شود. که بهتر است در زمان ساخت از آن بهره گفته شود.